Recensie Bronja Hoffschlag - De dode kamer en De Skinner methode

Summary recensie, Bronja Hoffschlag, de dode kamer, de Skinner methode

Ik las De dode kamer van Bronja Hoffschlag in één ruk uit en direct daar achteraan de Skinner methode. Benieuwd naar wat ik er van vond?

In De dode kamer maken we kennis met Lennart en Misha Larsen, twee broers die op jonge leeftijd hun ouders hebben verloren dankzij een dronken bestuurder. Als gevolg daarvan wordt Misha voor een paar jaar in een pleeggezin geplaatst totdat Lennart in staat is voor hem te zorgen. Door de grote verschillen in persoonlijkheid is de relatie tussen de broers niet al te best en wordt deze dagelijks op de proef gesteld wanneer Misha weer met Lennart onder één dak komt te wonen. Misha ontwikkelt zich tot een hele succesvolle architect, terwijl Lennart bijzonder toegewijd is aan zijn carrière als beroepswerkeloze. Op zijn manier probeert Lennart het weinige contact dat er tussen hen is vast te houden, maar Misha lijkt zich steeds verder terug te trekken. Totdat hij op een dag van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn en Lennart ontdekt dat hij in Amerika is gearresteerd op de verdenking van moord. Terwijl Lennart met zijn broers jeugdvriendin naar Amerika vertrekt wordt Misha opgesloten tussen de seriemoordenaars en de verkrachters. Lennart mag één keer per week op bezoek komen waar Misha hem vervolgens helemaal niets vertelt. Terwijl Lennart in het verleden gaat graven om antwoorden te zoeken, probeert Misha het verleden met zijn missie juist te begraven.

De Skinner methode gaat verder waar De dode kamer eindigt: Misha probeert zich staande te houden in de gevangenis en Lennart bezoekt zijn broer trouw iedere week. Lennart is grotendeels op de hoogte van Misha’s drijfveren en weet niet goed wat hij hier mee aan moet. Seriemoordenaar en beroepsgriezel Donald Skinner dringt zich steeds nadrukkelijker op aan Misha en deze vraagt Lennart om onderzoek te doen naar Skinners verleden om op die manier wat troeven in handen te krijgen. Want Misha is nog niet klaar met zijn zelfopgelegde missie, iets waarbij Skinner van pas zou kunnen komen. Maar Donald Skinner is bijzonder gevaarlijk en Misha raakt verstrikt in een spel waarvan hij niet langer de volledige regie in handen lijkt te hebben.

Zowel De dode kamer als De Skinner methode zijn dikke pillen, samen goed voor zo’n 1300 bladzijden. Dat kan afschrikken, maar wanneer je eenmaal begonnen bent kunnen het er gewoon niet genoeg zijn. De boeken zijn enorm bijzonder om een aantal redenen. Wat als eerste opvalt, is het unieke aan het vertelperspectief. In het eerste deel verschuift het perspectief continue tussen Lennart en Misha. Het heden wordt voortdurend afgewisseld met het verleden in de vorm van jeugdherinneringen en vele situaties worden belicht vanuit het perspectief van allebei. Hierdoor komen de verschillen in beleving heel duidelijk naar voren en geeft als totaal een erg diepgaand psychologisch beeld van zowel Lennart als Misha. In De Skinner methode worden ook andere personages betrokken bij deze manier van vertellen. Zo krijgen we ook een kijkje in de gedachtewereld van Donald Skinner..

“Je hebt ze over me horen praten. De anderen. Je hebt de verhalen gehoord en geloof me, ze zijn allemaal waar. Allemaal. Ik ben de jager... Het monster... Slechts menselijk, totdat het beest loskomt uit zijn ketens en de duisternis hem tot zich neemt. Welnu, het beest is los en hij komt voor je...”

Bijna alle hoofdpersonen in de boeken zijn mannen. Het is uniek hoe een vrouwelijke auteur zich zo volledig heeft kunnen verplaatsen in de psyche van een man en het ook nog eens realistisch kan laten zijn. Alle personages zijn tot in detail uitgewerkt en daarmee zo geloofwaardig dat dit een grote betrokkenheid oproept bij de lezer. Zelfs wanneer het boek dicht is blijven de personages in je hoofd aanwezig, nog lang nadat de laatste bladzijden gelezen zijn.

De boeken vragen wel voortdurend de aandacht en concentratie, dus tussendoor tv kijken is er niet bij. De verhaallijn in het heden, de jeugdherinneringen, de personen, de gebeurtenissen en de verschillende tijdlijnen kruipen allemaal naar elkaar toe en vormen uiteindelijk één groot, kloppend en vooral geweldig verhaal. Wat een ongelofelijke prestatie van een jonge schrijfster, laten we hopen dat ze nog vol ideeën zit voor, laten we zeggen de komende dertig jaar. Het kan natuurlijk zijn dat deze boeken niet bij iedere lezer zo’n euforie zal oproepen als bij mij, maar ik word hier in ieder geval vreselijk blij van. Boeken als deze twee herinnert je er weer aan waarom lezen zo’n geweldige verslaving is.