Recensie Ilse Ruijters - Later als ik dood ben

Summary Later als ik dood ben was het wachten meer dan waard.

In 2014 verscheen Ilse Ruijters' debuut De onderkant van sneeuw, een spannende psychologische thriller waar ik erg van heb genoten. Ze won er de Hebban Thriller Debuutprijs mee, dus ik was blijkbaar niet de enige. Na lang, erg lang, wachten is er nu eindelijk haar tweede thriller. Van Later als ik dood ben heeft ze 37 versies geschreven, het heeft maar liefst 5x een andere werktitel gehad en het verscheen een half jaar later dan in eerste instantie was gepland. Ilse wilde zeker van haar zaak zijn en heeft er dus ruim de tijd voor genomen. Ik wilde dit boek heel erg graag lezen om te ontdekken of  het haar weer was gelukt om een supergoed boek te schrijven.








Elin raakt op drift wanneer ze ontdekt dat ze niet is wie ze altijd gedacht heeft. Ze zegt haar baan op, gaat weg bij haar vriend en zet de relatie met haar ouders onder druk. Om antwoorden te kunnen vinden gaat ze als sociotherapeut werken in een TBS- kliniek. Hierdoor raakt haar leven nog meer in de war en wanneer ze zich aangetrokken voelt tot één van de bewoners overschrijdt ze daarmee grenzen waardoor er geen veilige weg terug meer lijkt.

“Vandaag verzuipt mijn toekomst in een bloedplas die niet wil ophouden met groter worden”.

De proloog laat al direct zien dat wat Elin ook zoekt en waar, de dingen verkeerd zijn gegaan. Daarna begint het verhaal vanaf de dag dat ze start met werken in de TBS-kliniek. Het heden, vanuit het perspectief van Elin, wordt afgewisseld met flashbacks uit haar jeugd, maar ook met passages uit het verleden van andere personen. Ilse Ruijters weet haar personages tot leven te brengen, en dan op zo’n manier dat de grenzen tussen goed en kwaad vervagen. Niemand is of alleen maar goed of slecht, ieder mens heeft beide in zich. En of iemand één van de twee is valt ook niet af te zien aan de buitenkant, een verkeerde beslissing met kwalijke gevolgen is zo gemaakt.

Ilse Ruijters heeft een hele prettige manier van schrijven, ondanks de beeldende gedetailleerde beschrijvingen vertraagt het boek geen enkel moment. Veel onderhuidse psychologische spanning pelt laag voor laag de geheimen weg en onthult uiteindelijk een schokkende waarheid. De finale wordt klein gehouden door de auteur, maar is daardoor niet minder dramatisch. Een onbevredigend einde wel, persoonlijk had ik het graag anders zien aflopen. Later als ik dood ben is een boek dat je gedachten nog wel even bezighoudt nadat het uit is. Ik kon het idee maar niet loslaten dat het wellicht voor alle betrokken misschien wel beter was geweest wanneer de waarheid verborgen was gebleven.

Voor mij is het wel duidelijk, De onderkant van sneeuw was geen toeval; Ilse Ruijters kan fantastisch schrijven en Later als ik dood ben was het wachten meer dan waard.

Ilse Ruijters - Later als ik dood ben
282 blz
The House of Books